Kraków - Polen

Dag allemaal,

Eindelijk weer een nieuw buitenlands avontuur. Dit keer was de bestemming Kraków, Polen.

Ik had al veel over de stad gelezen voordat ik naar Boedapest kwam aangezien Kraków mijn tweede keuze was om te gaan studeren. De voornaamste reden dat ik er echter naartoe wilde was vanwege het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. Twee weken geleden was Stefan naar het hoofdkantoor van Orange-ways Busreizen gegaan om de tickets te kopen. Het gezelschap zou bestaan uit Stefan, Jerome, Brian en ik. Helaas, een aantal dagen voordat we vertrokken kreeg Stefan te horen dat zijn grootvader was overleden en Jerome kwam erachter dat hij het toch moeilijk kon financieren. Brian en ik moesten dus twee nieuwe kompanen zoeken om met ons mee naar Kraków te reizen. Het was noodzakelijk om met z’n vieren te gaan aangezien we al een appartement in het centrum van Kraków gehuurd hadden. Augustin, een vriend van Antoine die hier op bezoek is geweest maar nu zijn Erasmus uitwisseling in Kraków doet, was zo vriendelijk geweest om alles voor ons tot in de puntjes te regelen. Na vijf minuten rond te hebben gevraagd hadden we drie in plaats van twee nieuw metgezellen. Uiteindelijk waren het Antoine, Adrien, Brendon, Brian en ik die het Kraków-avontuur aangingen.

Vrijdag om 14.00 uur stonden we dan ook met z’n allen klaar voor het kantoor van Orange-Ways, te wachten op de bus. De busrit was eindelijk eens een keer niet zoals altijd drie uur, dit keer waren het er zeven-en-een-half. We hadden dus genoeg voedsel en drank ingeslagen om deze tijd goed door te komen. Heel de reis door werden er films gedraaid en de bus was redelijk comfortabel. Om 22.00 uur kwamen we eindelijk aan in het centrum van Kraków. Hier stond Augustin al te wachten om ons naar het appartement te begeleiden. Hij vertelde ons dat hij een huisfeest in ons appartement had georganiseerd en er 50 mensen langskwamen. Dat begon dus al gelijk goed. Helaas kreeg Augustin een uur na aankomst een telefoontje van de eigenaar van het appartement dat hij gehoord had dat er een huisfeest gegeven zou worden. Hij verbood het en we moesten het dan ook helaas afzeggen. Het appartement lag in een zijstraat van de markt van Kraków. Trouwens, die markt is de grootste van heel Europa en erg mooi. De ligging was dan ook uitstekend! We zijn eerst maar eens op zoek gegaan naar drank en we hebben wat Zloty’s gehaald. Ik heb nog nooit zo veel verschillende soorten Vodka in een supermarkt gezien. Tevens zijn ze spotgoedkoop dus het is geen wonder dat Polen altijd dronken zijn. Trouwens, Hongarije is de nummer 3 van alle landen in de wereld waarin het meeste alcohol geconsumeerd wordt en Polen staat pas op nummer 13.. We waren dus al wel wat gewend.

Terug in de keuken van het appartement hebben we een paar uur gezeten, gedronken en gepraat over de zin van het leven. Om ongeveer 01.00 uur werden onze diepzinnige gesprekken echter bruut verstoord door hard gebonk op de keukendeur. Een man in zijn pyjama opende de deur en schreeuwde heel hard dat in Polen het om 22.00 uur stil is. Ons antwoord daarop was natuurlijk even vriendelijk als die van deze meneer en we verzochten hem dan ook vriendelijk om direct onze keuken te verlaten. We hebben gelukkig niets meer van hem vernomen maar we hebben wel geleerd om de voordeur te allen tijde op slot te doen. Natuurlijk, zo sympathiek als wij zijn, hebben we ons appartement toch maar verlaten en zijn we het nachtleven van Kraków ingedoken.

Het eerste wat Augustin ons vertelde was dat we uit moesten kijken voor de politie (policja). Ze zijn corrupt, gewelddadig, onredelijk en zo vals als pitbulls. We zijn natuurlijk wel wat gewend van de Hongaarse rendrség maar wat we op het punt stonden mee te maken was ongelooflijk. We zagen welgeteld acht politiemannen inschoppen op een man die op de grond lag alvorens ze hem arresteerde en hardhandig tegen de politiewagen aanwierpen. We hadden natuurlijk geen flauw idee wat deze man uitgespookt had maar het was in ieder geval schokkend om te zien hoe gewelddadig de politie hem behandelde.

We zijn vervolgens eerst een kroeg ingedoken waar we een aantal vrienden van Augustin ontmoetten. De studenten van de Erasmusgroep van Kraków zijn erg vriendelijk en staan open voor iedereen. Het viel nu wel op dat dit erg verschilt van onze groep in Boedapest. Aan het einde van het weekend waren Brendon en ik het er dan ook over eens dan wij onze groep in Boedapest direct zouden omwisselen met die van Kraków. Natuurlijk hebben wij hier in Boedapest ook een erg gezellige groep maar die bestaat meer uit kleine subgroepen wat alles minder gezellig maakt omdat je vaak gebonden bent aan dezelfde personen. Na een aantal uur in deze kroeg gezeten te hebben en met iedereen een praatje te hebben gemaakt zijn we om 03.00 dan ook met z’n allen naar een club vetrokken waarvan ik mij de naam niet kan herinneren. Het was er bloedheet en dus moesten we ons maar verkoelen met wat ijskoude biertjes. Het was er erg gezellig maar op een gegeven moment kregen Brendon en ik flinke ruzie met een stel Polen. Eén van die Polen was namelijk een vriendin van Augustin, die we net ontmoet hadden in de kroeg, tegen haar wil in aan het aanraken. Het ging zo ver dat we tussenbeide zijn gekomen om er een einde aan te maken. Helaas had die Pool ook vrienden en na wat duwen en trekken kwamen de uitsmijters eraan om de Polen naar buiten te escorteren. We lieten onze moed niet zakken en om 06.00 zijn we dan ook niet naar huis gegaan maar naar Kitsch vertrokken, de volgende club. Er was ons verteld dat iedereen die om 06.00 nog leefde naar deze club ging waarvan pas om 09.00 uur de deuren sloten. Stipt om 09.00 uur stonden we dan ook weer buiten en het was alweer helemaal licht buiten.

De zaterdagmorgen was dus inmiddels alweer aangebroken en op de planning van die dag stond Auschwitz-Birkenau. Om 11.00 uur, na een half uur geslapen te hebben, stonden we alweer in de rij voor de bus. We dachten mooi nog even 40 minuten in de bus te kunnen slapen maar dat liep anders uit dan gedacht. Het was namelijk niet een bus maar meer een veredelde Caddie. Brian en ik waren de laatste in de rij en het busje was al zo volgepropt met mensen dat wij er niet meer bij konden, althans dat dachten we. We vroegen aan de chauffeur of we nog mee konden en natuurlijk verstond hij er niets van. We zijn toen maar gewoon ingestapt en het was zo krap dat we op het dashboard moesten zitten met onze rug gekromd tegen de vooruit aan. Daar gingen we dan, voor 40 minuten in een verschrikkelijke houding over wegen met diepe kuilen erin. De eerste 10 minuten vonden we het nog leuk en Brian begon zelfs luidkeels het carnavalsnummer Een Busje Vol Met Polen te zingen. Na 40 minuten dachten we dat we er onderhand wel bijna waren maar na iedere vijf minuten op onze horloge te hebben gekeken waren we er pas na een uur en 40 minuten. Bij aankomst was mijn lichaam zo gewend aan die onnatuurlijke houding dat ik zelfs moeite had om uit te stappen.

Maar goed, eindelijk waren we er, Auschwitz. Ik wilde hier altijd al heel graag naartoe. Natuurlijk kende ik alle verhalen al die er maar te vertellen zijn over dit kamp maar om het met je eigen ogen te zien was heel bijzonder. Auschwitz-Birkenau zijn twee verschillende kampen. We hadden ons aangemeld voor een rondleiding in beide kampen. Aangezien er zoveel te bezichtigen en vertellen was duurde de rondleiding vier uur lang. Jullie kunnen in MijnAlbum een aantal van mijn foto’s zien. Ik heb er enorm veel gemaakt en ook filmpjes maar ik kon niet meer foto’s uploaden. Wat mij voornamelijk bij is gebleven is blok 11 in Auschwitz en de gigantische grootte van Birkenau. Blok 11 was het blok in Auschwitz wat onder de gevangen ook bekend stond onder de naam Doodsblok. Hier werden mensen opgesloten in hokjes van 1 meter hoog, 1 meter breed en 1 meter diep. Iedereen kon hierin terecht komen. Er was een jongen van 12 die een stuk van zijn brood deelde met een oude vrouw en hij werd hiervoor 3 weken lang, 24 uur per dag, opgesloten in dat kleine hokje om vervolgens voor de executiemuur dood te worden geschoten. Er werden ons de meest gruwelijke verhalen verteld en een kleine grijns voor welke grap dan ook was zelfs voor mij moeilijk. Na de rondleiding waren we weer toe aan een goed restaurant. We hebben gelukkig een fatsoenlijke bus terug kunnen pakken naar Kraków en bij aankomst hebben zijn we de rest op gaan zoeken. We zijn toen met zijn allen naar een heel leuk restaurant gegaan dat uitkeek op het kasteel. De serveersters waren allemaal in traditionele klederdracht en er werd live muziek gespeeld. We kregen allemaal een bord met ongelooflijk veel eten en er stonden non-stop vijf pitchers bier op tafel. Die avond waren we uitgenodigd bij José, een Mexicaan. Hij gaf een huisfeest en met een goede bodem voor een nieuwe nacht lang zijn we daar naartoe gegaan en hebben we ontzettend veel mensen ontmoet. Het was een erg leuk huisfeest en ik had het niet willen missen. Na dit feest zijn we opnieuw het nachtleven van Kraków ingedoken en opnieuw waren we pas weer om 09.00 uur thuis. Om 10.00 uur moesten we echter alweer uit het appartement vertrekken omdat het die dag alweer aan een nieuwe groep verhuurd werd. Alweer dus geen nachtrust. Om 14.00 uur moesten we de bus alweer terug naar Boedapest pakken en we wilden ook nog wat van Kraków zelf zien. Het was mooi weer en na een kop koffie op een terrasje te hebben gedronken heeft Augustin ons door de stad rondgeleid. Kraków kent vele leuke verhalen zoals bijvoorbeeld die over de kerk op de markt. Deze kerk heeft twee torens waarvan er een hoger is dan de ander. Dat komt omdat er twee architecten waren voor deze kerk en tijdens de bouw besloot een van deze architecten om de toren die hij ontworpen had hoger te maken dan de toren van de andere architect. Toen die ander er eenmaal achter kwam dat zijn toren minder hoog was heeft hij een mes gepakt en de andere architect doodgestoken. Dat mes hangt nu bij de ingang van de kerk om mensen eraan te herinneren dat oneerlijk zijn niet beloont.

Diezelfde kerk kent nog een apart verhaal. Ieder uur, iedere dag, ieder jaar staat er een man in de hoogste toren een lied op zijn trompet te spelen. In het midden van het lied stopt hij echter abrupt. Lang geleden werd de stad namelijk aangevallen door de Turken en er was een persoon die dit zag en hij wilde de stad waarschuwen. Dat deed hij door een lied te spelen op zijn trompet in de hoogste toren van de kerk, hij werd echter neergeschoten tijdens het spelen van het lied en de trompettist stopt daarom ook ineens met spelen. Het is een traditie die al eeuwen duurt. Dit soort verhalen maakt het extra leuk om de stad te leren kennen en we hebben hierom dan ook goed kunnen lachen.

Om 14.00 was het alweer tijd om terug naar huis te gaan. We hebben Augustin een goede fles Whisky gegeven om hem te bedanken voor alle moeite die hij voor ons gedaan had en eindelijk dacht ik te kunnen gaan slapen in de bus. Daar keek ik al heel het weekend naar uit. Ik was inmiddels alweer flink wat uren wakker. Helaas ging er ook een klas met basisschool leerlingen mee en die hebben mij heel de busrit wakker gehouden met hun gekwaak. Terug in Boedapest ben ik direct mijn bed ingedoken en heb ik geslapen als nooit tevoren.